Goşefıj teyze, o daha gençti herhalde ki ona öyle seslenirdik. Kuko nineye göre şanslı sayılırdı, köyde kendisini arayıp soran evli bir kızı ve ne hastası olduğunu hala bilemediğim yatalak bir kocası vardı. Uzun beyaz entarisiyle, çocuklara bir ruh gibi ürkütücü gelen kocası, hela yerine balkondan, köy meydanına doğru çıkartıp işerdi. Goşefıj teyze utanır ama yinede söylenmezdi. Ölene kadar hastasına çok temiz baktığı söylenir. Şaguj nınej en yaşlıları idi. Merdiven basamaklarına oturarak sürekli bir şeyler yamayıp duran, o aksi ihtiyar kadın; biz çocukları, avluda oynarken, ağzımızdan Türkçe kelimeler çıktığında ve gürültü çıkardığımızda azarlar, içimizdeki en sevimlilerin bile kendisine sırnaşmasına izin vermezdi, yaltaklık yoktu. Dokuz evlat, beş gelin, onlarca torun arasında vaziyeti böyle idare ederdi belki de. Bizde diğer ninelerin kucağında şımarırdık, ne yapalım. Çekip giden ve kim bilir, belki bir daha dönmeyecek olan, kocalarının ve çocuklarının ardından, her an geri gelebileceklermiş gibi o avluyu süpürüp, ekmek pişirmeye devam ettiler, uzaktan izledikleri Çerkes düğünlerinde, kimin daha güzel olduğunu ama kimin daha iyi dansettiğini ayırt edip, dökülmüş dişlerini gizlemeye gerek duymadan, gülüşerek kritikler yaptılar, komşu köyden misafir gelmiş kızları biraz aşüfte buldular, hangi kızın gönlünün, hangi oğlanda olabileceği üzerine yorumlar yaptılar. Uygunsuz davranan oğullarına diklenip, gelinlerine arka çıktılar. Avluya, kimilerinin bulup getirdiği bilinmeyen bir gözlüğü sırayla paylaşarak, yün çoraplar örüp, yorganlar diktiler. Sonunda birbirlerinin ölümlerini hüzünle bekleyip, çekip gittiler. Küçüklüğüm boyunca, okuyup para kazandığımda, ipek elbise almaya söz verdiğim Elmas yenge bile. Artık avluda kimsecikler yok. Hiç birinin cenazesine gidemedim. İpek elbiseyi de göndermemiştim zaten.